Μετά την πολύ επιτυχημένη “Αλίκη” ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Χατζάκης με τους σταθερούς συνεργάτες του Χρήστο Καπενή και Δώρα Παρδάλη, επιστρέφει στο Bios, και στον πιο σκοτεινό κόσμο των παραμυθιών, όπου μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων από ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων (ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, θεολόγος, ξυλουργός, πλαστικός χειρούργος) οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία του Πινόκιο, αλλά και την ιστορία του ανθρώπου μέσα και έξω από το περίβλημά του, σε μία διαφορετική, ντοκιουμαντερίστικη, ονειρική κι άναρχη ανάγνωση του έργου του Carlo Collodi. Ο Γρηγόρης Χατζάκης μίλησε με την Ελίζα Λιμοντζόγλου για την παράσταση που σκηνοθετησε.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί από ξύλο, που σκεφτόταν, κινούνταν και μιλούσε όπως όλα τα παιδιά από δέρμα. Και ήθελε κι εκείνο το ξύλινο παιδί να αποκτήσει δερμάτινο σώμα και να μην είναι σαν όλα τα παιδιά από δέρμα αλλά χωρίς δέρμα. Στα βασικά defaux του ξύλινου περιβλήματος ήταν πως το ξύλο είχε την τάση να επεκτείνεται, οπότε κάθε φορά που θα έλεγε ένα ψέμα ή θα έκανε κάποια αταξία, τζουπ μεγάλωνε η μύτη του, έβγαζε κλαδιά, φτιάχναν φωλιές τα πουλάκια κι άντε να ησυχάσει μέχρι κάποια καλή νεράιδα να φέρει έναν τρυποκάρυδο να επαναφέρει τη μύτη στο κανονικό της μέγεθος. Άκουγε από τα παιδιά από δέρμα, πως η μυτή τους συχνά έτρεχε, αλλά σαφώς το προτιμούσε από μια μύτη που γέμιζε φωλιές. Τα παιδιά από δέρμα επίσης, είναι κατά πολύ λιγότερο εύφλεκτα. Θα ξεχνούσε ο Πινόκιο -Πινόκιο το έλεγαν το ξύλινο εκείνο παιδί- τότε που κάηκαν τα πόδια του στη θράκα και έπρεπε να περιμένει τον πατέρα του, που ήταν ξακουστός ξυλουργός, να τον επισκευάσει; Είχε λοιπόν, πολλούς λόγους να θέλει να αλλάξει, να αποκτήσει δέρμα και να πάψει να είναι μία μαριονέτα. Γιατί ακόμα και χωρίς σχοινιά, μια μαριονέτα είναι πάντα μια μαριονέτα.
Σε ένα άρθρο του New Yorker ο αρθρογράφος Joshua Rothman αναρωτιέται Are You The Same Person As You Were When You Were A Child (Είσσαι Το Ίδιο Πρόσωπο Που Ήσουν Όταν Ήσουν Παιδιί). Μια τόσο εύστοχη απορία που κατέληξε να γίνει υπότιτλος της παράστασης.
