Μάγεψε ο Σταμάτης Κραουνάκης στη συναυλία του Χρήστου Νικολόπουλου στο Ηρώδειο.
60 χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης διαδρομής που συνοδεύτηκε από ανεπανάληπτες συμπράξεις, μοναδικά παιξίματα κι αθάνατα τραγούδια.
Σπάνια στην παγκόσμια τραγουδοποιία ένας τόσο σπουδαίος συνθέτης, όπως είναι ο Νικολόπουλος ερμηνεύεται από έναν ανάλογο ομότεχνό του.
Τα «στέφανα» στο πάντρεμά τους έβαλε ο λόγος του Νίκου Αναγνωστάκη.
Πρώτα ήρθε το «Άσε με να σε σκέφτομαι», μόλις έφθασε «Η γάτα» και μακάρι οι κύκλοι της ζωής και του τραγουδιού να γεννήσουν κι άλλα τέτοια ωραία «Απρόοπτα».
Στο Ηρώδειο, στη γιορτή του Νικολόπουλου δεν πήγα. Συμβαίνει αυτό με όσους αγαπάμε ξεχωριστά…
Το video όμως μιλάει από μόνο του. Ο Κραουνάκης είναι περφόρμερ μονάκριβος. Ξέρει να βάζει φωτιά στο στίχο, να φωτίζει και να παιχνιδίζει τα νοήματά του και παράλληλα να «φορτίζει» με την έντονη προσωπικότητά του τη μελωδία.
Ένα φίλος που παρακολούθησε τη βραδιά μου είπε πως «πέσανε τα μάρμαρα» από τον τρόπο του.
Κι αυτό το γεμάτο λατρεία «ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» στο κλείσιμο του video… Just right!
