Κυριακή βράδυ, το κέντρο της Αθήνας αναβοσβήνει τον τελευταίο μήνα του 2024. Μποτιλιάρισμα, αναποφάσιστή βροχή και απογευματινοί καφέδες που έγιναν κρασιά και «ποιος πάει αύριο γραφείο».
Στην οδό Στουρνάρη 32-34, έξω από το Θέατρο Βεάκη, οι άνθρωποι έχουν σχηματίσει μια γιρλάντα κρατώντας εισιτήρια, ηλεκτρικά τσιγάρα, το χέρι κάποιου που αγαπούν. Πλησιάζουμε με τη μαμά μου, κάνουμε αυτή την όρθια ψιλοκουβέντα που δεν μπορείς να ανοίξεις κάποιο σημαντικό θέμα, οπότε υποθέτεις πόσο μπορεί να σ’ αρέσει η παράσταση.
Ο Πάνος Βλάχος, επιστρέφει στη σκηνή όχι ως αναρχικός αυτήν τη φορά, αλλά ως Δον Ζουάν, για να γίνει ξανά ο κύριος sold out, που αν σε αγχώνει να κάνεις μελλοντικά σχέδια τότε καλή τύχη, μιας και θα βρεις το μαγικό χαρτάκι εβδομάδες μετά.
Σε σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου, συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από τον εμβληματικό αντιήρωα και επανεξετάζουν τη θέση του άντρα στον σύγχρονο κόσμο μέσα σε ένα μπαρ που οι άνθρωποι βγάζουν γούστα, παράπονα κι απωθημένα.
Από τη σκηνή ακούγονται λέξεις και απόψεις που έχουν τραυματίσει ανά τους αιώνες τις γυναίκες που σήμερα προσπαθούν να διεκδικήσουν όρους ισότητας με έναν ουσιαστικό τρόπο κι όχι σαν μια ελεύθερη μετάφραση του πώς θα θέλαμε να υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο. «Φεμιναζί», «ανδροκτονία», «χοντρή», «υστερική», «καθυστερημένη», συνοδεύουν εκφράσεις που τριγκάρουν. Δεν θα κρύψω τη δυσφορία και τον προβληματισμό μου ακούγοντας το αυθόρμητο γέλιο του κοινού, ειδικά από συνομήλικες με εμένα γυναίκες που τέτοιες απόψεις τις ζούμε από μικρές στο έργο της πραγματικής μας ζωής κι όχι σε μια αίθουσα θεάτρου, σε ένα δρόμο κάθετο της Πατησίων.
Παράλληλα, αποκαλυπτική είναι η συνομιλία του ήρωα με τον πατέρα του. «Οι άντρες δεν λένε σ’ αγαπώ», «Οι άντρες δεν κλαίνε σαν γυναικούλες», «Οι άντρες φοράνε παντελόνια», εκφράσεις απόλυτα εγκλωβιστικές και παραμορφωτικές προς τα συναισθήματα που διαχωρίζονται σε εκείνα που επιτρέπεται να νιώθουν τα αγόρια και σε εκείνα που μπορούν να νιώθουν τα κορίτσια. Εκεί ακριβώς κρύβεται η ρωγμή των σχέσεων που διαμορφώνονται μεταξύ των ανθρώπων.
Το έργο διαπραγματεύεται την τέχνη της πειθούς, τη σύγχυση που αναπτύσσει ο άνθρωπος με την πίστη, πρόθυμος να λατρέψει οποιονδήποτε ελκυστικό Μεσσία που γίνεται αφίσα, φυλλάδιο, χαλκομανία σε γυάλινη κούπα.
Λίγο πριν την αυλαία, ο μύθος του άντρα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του χωρίς συνέπειες, ευτυχώς καταρρέει με κρότο μπροστά σε ένα κοινό που έχει σταματήσει να γελά και αναστοχάζεται την πτώση.
Η μουσική και τα τραγούδια του έργου ενισχύουν την καλοδουλεμένη παράσταση και τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών.
Ο Πάνος Βλάχος, επιβεβαιώνει ότι είναι ένας καλλιτέχνης που θα μας απασχολεί για χρόνια με τις επιλογές των δουλειών του και με έργα που θα τραντάζουν την πόλη.
INFO
Ερμηνεύουν οι:
Πάνος Βλάχος, Κώστας Φιλίππογλου, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη και Μελίνα Βαμπούλα.
Ο Αλέξανδρος Κούρος υπογράφει την μουσική της παράστασης που ερμηνεύεται ζωντανά επί σκηνής, σε στίχους του Πάνου Βλάχου.
Τα σκηνικά αναλαμβάνει ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης και τα κοστούμια η Ματίνα Μέγκλα.
Την κίνηση επιμελείται η Παναγιώτα Καλλιμάνη και τους φωτισμούς σχεδιάζει η Βαλεντίνα Ταμιωλάκη.
