Στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης είναι αφιερωμένοι φέτος οι 27οι εικαστικοί «Πλόες» του Ιδρύματος Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως της Άνδρου, μέσα από την ομαδική έκθεση με τίτλο «Τροχιές μνήμης». Η έκθεση πραγματοποιείται υπό την Αιγίδα της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» και ανοίγει στις 31 Ιουλίου στην Χώρα της Ανδρου.
Η μνήμη, κατά την επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικό Τέχνης Αθηνά Σχινά «είναι τρόπος αντίστασης σε σχέση με το πώς θα δεις θα συνδυάσεις και θα επεξεργαστείς τις μνήμες, για να διαμορφώσεις ουμανιστικά, αξιακά συστήματα». Μ΄ αυτό το σκεπτικό επέλεξε η ίδια τους καλλιτέχνες και τα έργα.
Σημείο αναφοράς της έκθεσης για τις μνήμες των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων, είναι ένα αντιπροσωπευτικό έργο της μεσαίας περιόδου του «πατέρα» της νεώτερης, αλλά και της σύγχρονης νεοελληνικής ζωγραφικής, του κορυφαίου κι αδιαμφισβήτητου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ (1870-1934). Το συγκεκριμένο έργο (δάνειο Σταύρου Αγγελιδάκη για τις ανάγκες της έκθεσης ) δείχνει με εύγλωττο και χαρακτηριστικό τρόπο τις μνήμες που μεταπλάθει ο Θεόφιλος, από την στεριανή κι αγροτική Ελλάδα, συνδυάζοντάς τες με τη ζωή στα λιμάνια και στην θάλασσα.
Ακολουθούν οι εξής σύγχρονοι εικαστικοί δημιουργοί:
Ο Βαγγέλης Τζερμιάς, με εικονιστικά έργα της ιστορίας της τέχνης, τα οποία αφορούν την Επαναστατική περίοδο.
Η Χριστίνα Σαραντοπούλου, μέσα από τα ενοιολογικά, μινιμαλιστικά γλυπτά της, τονίζει τις επαλληλίες της μνήμης που αποκαλύπτεται ως πλέγμα μιας σύνθετης «αφήγησης» αποτελούμενης από δακτυλικά αποτυπώματα.
Ο Βασίλης Πέρρος περνά μέσα από τα αλληγορικά του έργα, νοσταλγίες κι οδύνες, μεταβάσεις κι αναχωρήσεις, αλλά κι ελεγειακούς τρόπους που φανερώνουν εικασίες και λειτουργίες της πιο πρόσφατης μνήμης.
Η Ντιάνα Μπισογιάννη σε αυτή τη σειρά των υφασμάτινων έργων της «μαλακής» της γλυπτικής (soft sculpture), εμπνέεται από την Εθνική Παλιγγενεσία, τους ήρωες, τις θυσίες τους και κυρίως την ακατάβλητη επιθυμία τους για ελευθερία.
Η Ντέπη Παυλίδου, με αφαιρετικό και μινιμαλιστικό τρόπο μεταφέρει στα ζωγραφικά της έργα, (που φιλοτεχνεί πάνω σε μεταξωτά υφάσματα), την ατμόσφαιρα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και την σύγχρονη προσέγγιση εκείνης της εποχής.
Ο Τάκης Ζερδεβάς μέσα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο των εικαστικών του συνθέσεων (που συνοδεύονται κι από ηχητικά στοιχεία), μεταφέρει την ελεγειακή αίσθηση μιας αναδίφησης σε πολυώνυμες μνήμες, όπως τις αναψηλαφεί η υπαρξιακή ατομική αγωνία και η ανθρώπινη μοναξιά.
Ο Μάκης Φάρος και η Ζωή Πυρίνη, που συνήθως δημιουργούν συλλογικά έργα, σε μία από τις συνθέσεις τους, που σε αυτή την έκθεση παρουσιάζεται, προτείνουν το ιδιαίτερου ενδιαφέροντος βίντεό τους που αφορά τον διάλογο μνήμης και παρόντος, ενσωματώνοντας στα εννοιολογικά του πλαίσια και τον διάλογο αναλογικής και ψηφιακής τεχνολογίας. Σε ένα άλλο έργο της «ομάδας» τους, που το υπογράφουν ο Τάκης Ζερδεβάς, ο Μάκης Φάρος, η Ζωή Πυρίνη, η Γιούλα Χατζηγεωργίου και η Γιασεμή Ράπτη, παρουσιάζονται με «βιτριολικό» χιούμορ αλλά και δραματικότητα, οι «τύχες» της μνήμης και η εφήμερη ζωή τους, η οποία μετατρέπεται πολλές φορές από τους επιγόνους σε τελετουργία, επετειακό «συμβάν» και καταναλωτική συνήθεια, που αντικαθρεφτίζει άλλωστε αρκετές από τις πτυχές της εποχής μας.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 3 Οκτωβρίου.
Πηγή ΑΠΕ ΜΠΕ
