Το βιβλίο του Νικου Αναγνωστάκη «Ψίθυροι από Μελάνι» είναι μία κιβωτός που διασώζει για τις επόμενες γενιές, εικόνες πρόσωπα, αισθήσεις και γεύσεις που είτε χάθηκαν ή τείνουν να εκλείψουν μέσα σε ένα κυκεώνα πληροφορίας και σαρωτικών αλλαγών.
Πρόκειται για ένα πολύτιμο εγχειρίδιο ζωής που δεν αναλώνεται στην νοσταλγία, απλά παρέχει εφόδια που θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε ηθικά και πνευματικά σε έναν άνυδρο από έμπνευση και όραμα κόσμο που αποθεώνει την απατηλη ιλουστρασιόν εικόνα και τη φθαρτή ύλη.
Φίλος ο ίδιος πολύ σημαντικών καλλιτεχνών, διατυπώνει τις σκέψεις του για αυτούς με βάση τις βιωμένες εμπειρίες του και όχι μέσα από αφηγήσεις άλλων.
Εδώ παραθέτω από το κεφάλαιο του βιβλίου του με τίτλο Χρήστος Νικολόπουλος: «Κράτησε το μαγαζί του λαϊκού τραγουδιού όρθιο» κάποιες από τις σκέψεις του για αυτόν τον ευφυή συνθέτη και μαγικό σολίστα του μπουζουκιού που έχει σφραγίσει ανεξίτηλα την εποχή του και έχει τραγουδηθεί και αγαπηθεί από έναν ολόκληρο λαό.
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάκης:
Ο Χρήστος είναι προικισμένος με μουσική και αισθητική αγωγή. Προσπαθούσε να κρατήσει τους ήχους και να απομακρύνει τους θορύβους.
Είναι ένας φιλεμένος και φίλημένος καλλιτέχνης και ένας σπάνιος άνθρωπος σε ήθος, σεμνότητα και συμπεριφορά.
Τραγούδια όπως το Υπάρχω, Την Παρασκευή το βράδυ, Αγριολούλουδο, Νταλίκες, Βημα βήμα, Των Αγγέλων τα μπουζούκια, Εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου και πολλά άλλα, θα είναι πάντα οι φάροι που θα μας οδηγούν σε απάνεμα νερά τις στιγμές που το λαϊκό τραγούδι θα χάνει τον προσανατολισμό του.
Αυτή η στάση και η προσπάθεια του Χρήστου Νικολόπουλου πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τον μουσικό ιστορικό του μέλλοντος, ο οποίος οφείλει να απαντήσει στο ερώτημα γιατί δεν έχει αναδειχθεί ως σήμερα στο ύψος που του αναλογεί.
Είναι το κυρίαρχο πρόσωπο, το οποίο με τα τραγούδια του, τη συγκεκριμένη εποχή της ευτέλειας, κράτησε το μαγαζί του λαϊκού τραγουδιού όρθιο, προκειμένου να το παραλάβουν οι επόμενες γενεές – όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται – ατσαλάκωτο
