Στην ανακατασκευή του ιστορικού κινηματογράφου Ζαΐρα, καθώς και τη δημιουργία ενός υπόγειου πάρκινγκ στο ίδιο οικόπεδο, προχωρά ο Δήμος Γαλατσίου, ακριβώς 25 χρόνια μετά το γκρέμισμά του. Την Τετάρτη 5 Απριλίου, ο δήμαρχος της πόλης Γιώργος Μαρκόπουλος, υπέγραψε τη σύμβαση για το έργο «Μελέτη κατασκευή βιοκλιματικού διατηρητέου κινηματογράφου και υπόγειου χώρου στάθμευσης (ΖΑΙΡΑ)».
Οι εργασίες για την κατασκευή του αναμένεται να ξεκινήσουν άμεσα και προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε 2,5 χρόνια.
Το εν λόγω οικόπεδο περικλείεται από τη Λεωφ. Γαλατσίου και τις οδούς Κύκνων, Μεσολογγίου και Τανάγρας.
«Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία αυτή η μεγάλη προσπάθεια ετών, προκειμένου να “ζωντανέψουμε” ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της πόλης μας και να προσφέρουμε ένα μοντέρνο βιοκλιματικό κινηματογράφο, καθώς και υπόγειες θέσεις στάθμευσης στους κατοίκους, αλλά και τους επισκέπτες του Γαλατσίου», ανέφερε ο Γ. Μαρκόπουλος.
Ο Δήμος Γαλατσίου υπενθυμίζει ότι, «Στα τριάντα έξι (36) χρόνια λειτουργίας του, ο θερινός κινηματογράφος ΖΑΪΡΑ (1957 – 1993) προσέφερε ψυχαγωγία, χαρά, ξεκούραση, διασκέδαση και αδιέξοδο από τις καθημερινές σκοτούρες εκείνης της εποχής. Ο θερινός κινηματογράφος ΖΑΪΡΑ πήρε το όνομά του από τη μεγαλύτερη κόρη του Σπυρίδωνα Πανά, τη ΖΑΪΡΑ ΠΑΝΑ, η οποία ήταν επιφανής αρχιτέκτων. Ο ίδιος ο Σ. Πανάς, ο οποίος ήταν επιχειρηματίας και από τους πρώτους εισαγωγείς καφέ στην Ελλάδα, δημιούργησε στα μέσα της δεκαετίας του ‘40 τον κινηματογράφο ΖΑΪΡΑ, ο οποίος ήταν ένας από τους πρώτους θερινούς της Ελλάδας. Επίσης, σε παράπλευρους χώρους του κινηματογράφου, στο ευρύτερο οικοδομικό τετράγωνο που ανήκε στην οικογένεια Πανά, δημιουργήθηκε ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά στούντιο της Ελλάδας, όπου γυρίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας «Οι Απάχηδες των Αθηνών» με πρωταγωνιστές τους κορυφαίους Λάμπρο Κωνσταντάρα και Άννα Καλουτά.
Το αινιγματικό όνομα «ΖΑΪΡΑ», που στα αραβικά σημαίνει αθόρυβη, ευγενική, καλόγουστη, με αγάπη του ωραίου και της μουσικής, έγινε και δημοφιλές τραγούδι των Βασίλη Τσιτσάνη – Κώστα Βίρβου, το οποίο πρωτοτραγούδησε η Μαρίκα Νίνου το 1954».
