Αναφωνώντας «ΩΣ ΕΔΩ! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΑΥΡΟ. Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ», η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, παίρνει θέση, σχετικά με το τσουνάμι καταγγελιών στο πλαίσιο του #MeToo.
Μεταξύ άλλων σημειώνει ότι «Το κύμα καταγγελιών των τελευταίων εβδομάδων ισοδυναμεί με ξεσηκωμό των πολλών, εργασιακά αδυνάμων κατά των λίγων δυνατών, οι οποίοι εξουσιάζουν τον καλλιτεχνικό χώρο. Λίγοι πολυθεσίτες δημιουργοί, έχοντας 2 και 3 θέσεις ταυτόχρονα σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, που δυναμώνουν υπέρμετρα το εγώ τους και το εξουσιαστικό εκτόπισμά τους, το οποίο, στη συνέχεια, εκμεταλλεύονται ασκώντας την εξουσιαστική δύναμή τους πάνω σε συναδέλφους».
Υπογραμμίζοντας ότι οι ώρες είναι κρίσιμες τονίζει, την ανάγκη να μη χαθεί η ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους καλλιτέχνες.
«Απευθύνουμε κάλεσμα στην Υπουργό Πολιτισμού και τον Υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού να πάρουν επιτέλους την πρωτοβουλία για ένα διάλογο ουσίας. Να καλέσουν, τώρα, στο ίδιο τραπέζι όλους τους φορείς, τους αιρετούς εκπροσώπους των δημιουργών και εκπροσώπους από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να επεξεργαστούμε ένα εθνικό πλάνο για το σύγχρονο πολιτισμό. Μια κοινά συμφωνημένη πολιτική σε βάθος 10ετίας που θα θεραπεύει τις πάμπολλες πληγές του παρελθόντος αλλά και που ταυτόχρονα θα προσελκύει νέους και νέες να προσφέρουν στο χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, με όραμα και προοπτική», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Διαχρονικές ευθύνες»
Αναλυτικότερα η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών αναφέρει:
«Από τη στιγμή τώρα, που όλη η παραβατικότητα των ημερών, απόλυτα κατακριτέα, βρίσκεται στην κρίση της δικαιοσύνης, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών καταθέτει δημόσια την άποψη της για τα τεκταινόμενα στον χώρο του Πολιτισμού:
Εμείς, το ιστορικό Σωματείο των Ελλήνων Σκηνοθετών, αισθανόμαστε την ευθύνη, απέναντι στην κοινωνία και τα μέλη μας, να λάβουμε θέση για όσα λέγονται και γίνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Είναι υποχρέωσή μας απέναντι σε μια Πολιτεία, που εδώ και πάνω από μια δεκαετία ασχολείται εμμονικά με το οικονομικό και μόνο χρέος, να της υπενθυμίσουμε το χρέος της προς τον Πολιτισμό και τους δημιουργούς.
Να της υπενθυμίσουμε τις διαχρονικές της ευθύνες που συσσώρευσαν επικίνδυνα ελλείμματα πρωτοβουλιών και αποφάσεων και που, τελικά, απειλούν με αφανισμό το χώρο του θεάματος.
Το κύμα καταγγελιών των τελευταίων εβδομάδων ισοδυναμεί με ξεσηκωμό των πολλών, εργασιακά αδυνάμων κατά των λίγων δυνατών, οι οποίοι εξουσιάζουν τον καλλιτεχνικό χώρο. Λίγοι πολυθεσίτες δημιουργοί, έχοντας 2 και 3 θέσεις ταυτόχρονα σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, που δυναμώνουν υπέρμετρα το εγώ τους και το εξουσιαστικό εκτόπισμά τους, το οποίο, στη συνέχεια, εκμεταλλεύονται ασκώντας την εξουσιαστική δύναμή τους πάνω σε συναδέλφους. Να ακόμη μια παθογένεια που συνδέεται στενά με τα διαχρονικά λάθη και τις ολιγωρίες της Πολιτείας!
«Υπάρχουν ακόμη και σήμερα»
Διότι, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: ακόμη και σήμερα υπάρχουν δημιουργοί στους οποίους έχουν ανατεθεί υψηλά διοικητικά καθήκοντα σε εμβληματικούς κρατικούς φορείς και ταυτόχρονα τους δίνεται η δυνατότητα να ανεβάζουν έργα σε ιδιωτικές ή κρατικές σκηνές, με άλλοθι ότι εκτός από διευθύνοντες τυγχάνουν και δημιουργοί. Ποιο είναι, αλήθεια, το μήνυμα που δίνεται, έτσι, σε έναν νέο καλλιτέχνη, όταν αυτός βρίσκει μπροστά του τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, να ρυθμίζουν το επαγγελματικό του μέλλον; Η πολυθεσία δεν έχει θέση ούτε στο δημόσιο βίο ούτε στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Η πολυθεσία οδηγεί στην αυθαιρεσία και στην αλαζονεία.
Επίσης, είμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι καμία μα καμία καταγγελία δεν αφορά το σήμερα, το τώρα. Γιατί άραγε; Μήπως σήμερα έχουν πάψει, στους εργασιακούς χώρους του θεάματος, συμπεριφορές ανάλογες με αυτές που καταγγέλλονται ότι υπήρξαν στο παρελθόν; Είναι μάλλον απίθανο να έχουν σταματήσει, αφού η ανεργία, η αβεβαιότητα και η ανασφάλιστη εργασία έχουν ενταθεί λόγω και της πανδημίας. Ποιο, αλήθεια, από τα κόμματα εξουσίας ασχολείται με αυτή την αποκρουστική πραγματικότητα; Κανένα! Οι μεν αυτοπροβάλλονται ότι δήθεν είναι εκείνοι που ξεκίνησαν την κάθαρση, ενώ οι δε επιτίθενται στους προηγούμενους καλώντας τους να παραιτηθούν, χωρίς όμως να λένε τι διαφορετικό θα κάνουν και γιατί δεν το έκαναν όταν είχαν τη δυνατότητα.
«Κρίσιμες ώρες»
Οι ώρες είναι πραγματικά κρίσιμες. Μέσα από την οδύνη που προκαλούν όσα βιώνουμε, ίσως να μπορεί να προκύψει ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους καλλιτέχνες. Αρκεί να μη χαθεί και αυτή η ευκαιρία.
Απευθύνουμε κάλεσμα στην Υπουργό Πολιτισμού και τον Υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού να πάρουν επιτέλους την πρωτοβουλία για ένα διάλογο ουσίας. Να καλέσουν, τώρα, στο ίδιο τραπέζι όλους τους φορείς, τους αιρετούς εκπροσώπους των δημιουργών και εκπροσώπους από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να επεξεργαστούμε ένα εθνικό πλάνο για το σύγχρονο πολιτισμό. Μια κοινά συμφωνημένη πολιτική σε βάθος 10ετίας που θα θεραπεύει τις πάμπολλες πληγές του παρελθόντος αλλά και που ταυτόχρονα θα προσελκύει νέους και νέες να προσφέρουν στο χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, με όραμα και προοπτική.
Διεκδικούμε μια πολιτική με έμπνευση και σχεδιασμό. Μια πολιτική σύγχρονου πολιτισμού που θα είναι ειλικρινής, διαφανής, υπόλογη, που θα ξεκινά από την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Με πρόβλεψη ανεξάρτητων και ισχυρών δομών. Που θα στηρίζεται στην αξιοκρατία και το διάλογο. Που θα έχει σαφή κριτήρια και ιεραρχήσεις. Που με τις εναλλαγές προσώπων θα αποκλείει τα καλλιτεχνικά μονοπώλια, θα σέβεται τον εργαζόμενο και το δημόσιο χρήμα, που θα αντέχει στο χρόνο, θα συγκινεί την κοινωνία και θα προβάλλει την Ελλάδα.
Διότι ο Πολιτισμός πρέπει να ενώνει. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι φως. Ο Πολιτισμός είναι Δημοκρατία».
