Η Μαρίνα Σπανού σε συναυλία που πραγματοποίησε πριν από μερικές ημέρες αποφάσισε να διαφοροποιήσει το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει.
Συγκεκριμένα, η νεαρή τραγουδίστρια επέλεξε να τραγουδήσει μεταξύ άλλων ποπ κομμάτια, όπως το “Oops!…I Did It Again” της Μπρίτνεϊ Σπίαρς, τα οποία συνόδευσε με χορευτικές κινήσεις.
Ωστόσο, ενώ υπήρξαν πολλά θετικά σχόλια για την εμφάνισή της, κάποιοι από τους θαυμαστές της σχολίασαν αρνητικά την… ποπ στροφή της. Αρκετοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν ότι δεν της ταιριάζει το συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Μετά τις επικρίσεις που δέχτηκε η Μαρίνα Σπανού θέλησε να δώσει τη δική της απάντηση μέσα από μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η τραγουδίστρια ξεκαθάρισε πως ποτέ δεν της άρεσαν οι ταμπέλες και ότι η ίδια προτιμά να βλέπει την τέχνη σαν έναν καμβά.
Πιο αναλυτικά, η Μαρίνα έγραψε: «Την Κυριακή είχαμε την καθιερωμένη μας ανοιξιάτικη αθηναϊκή συνάντηση ήταν μια μάζωξη διαφορετική από τις άλλες μοιραστήκαμε μαζί όλα τα χρώματα της παλέτας μας, ο χορός ήρθε στη ζωή μου όταν ακόμη δεν μπορούσα να γράψω λέξεις, στίχους και μουσικές, φόραγα το ροζ μικροσκοπικό μου καλσόν και τα παπούτσια μπαλέτου στο αμάξι στην 20λεπτη διαδρομή από το γήπεδο του τένις μέχρι την σχολή στην Κυψέλη, όσο μεγάλωνα ανακάλυπτα αυτό που μου μάθαιναν πάντα οι γονείς μου η τέχνη είναι μια μεγάλη παλέτα και τα είδη της είναι απλώς χρώματα».
Στη συνέχεια, η Μαρίνα Σπανού ανέφερε: «Αποφάσισα λοιπόν να δοκιμάσω στον καμβά μου κάθε πιθανή απόχρωση, το ροζ καλσόν έγινε κλακέτες, οι κλακέτες έγιναν παπούτσια λάτιν, τα παπούτσια λάτιν έγιναν άνετες φόρμες για σύγχρονο και το release έγινε μια καθοριστική συνάντηση, στα 15 μου γνώρισα τον Νίκο Κουκάκη, ο οποίος έφερνε στο παρκέ μουσικές που άκουγα σε στικάκια φτιαγμένα για παιδικά πάρτι, μουσικές που ηχούσαν στο κέντρο μου, που κινούσαν το σώμα μου με έναν τρόπο που δεν χρειαζόταν να φορέσει ταμπέλες».
Κλείνοντας την ανάρτησή της επισήμανε: «Ποτέ μου δεν μου άρεσαν οι ταμπέλες, τα ονόματα κι οι τίτλοι, ένα πράγμα ήξερα μόνο: θέλω πάντα να γνωρίζω όσα περισσότερα χρώματα μπορώ. Fast forward σε ένα τηλεφώνημα που έκανα στον Νίκο φέτος τον Φλεβάρη, του μίλησα για την σκέψη μου και εκείνος την αγκάλιασε, μαζί του και αυτά τα εξαιρετικά παιδιά που μοιραστήκαμε τον ίδιο παλμό, παιδιά που κάποιος κάποτε τους είχε πει πως είναι breakdancers, λάτιν χορευτές, σύγχρονοι, μπαλετικοί, για 10 λεπτά σβήσαμε ολόκληρο τον κόσμο γύρω μας και χορέψαμε με την ψυχή μας. Νίκο, Χριστίνα, Ζέτα, Μιχάλη σας ευχαριστώ».
