Χώρος Δράσης και Τέχνης «Βρυσάκι» και η Περσεφόνη Παυλή σας προσκαλούν στην τέταρτη ατομική έκθεσή της, που θα εγκαινιαστεί στις 23/12 και ώρα 18.00, σε επιμέλεια Ευαγγελίας Θ. Καϊράκη. Η ζωγράφος Περσεφόνη Παυλή μίλησε για την έκθεση στην Ελίζα Λιμοντζόγλου
Η επιμελήτρια σημειώνει για την έκθεση:
Την προαιώνια σύζευξη του αισθητού κόσμου, που προσλαμβάνεται μέσα από την εμπειρία του οράν, με εκείνον τον άκτιστο της οπτασίας, τον αγγελικό και ανεξίκακο, τον σημαινόμενο πίσω από την κοσμική φύση, επιχειρεί να αποτυπώσει η Περσεφόνη Παυλή σε αυτήν την τέταρτη της ατομική έκθεση. Μαθήτρια των Βαλαβανίδη και Χαραλάμπους, αριστούχος της ΑΣΚΤ, με ευαισθησία στον χειρισμό γραμμής και χρώματος, που αναδεικνύουν την εκφραστική αυτοτέλεια της σύνθεσης, η καλλιτέχνις πραγματεύεται με τον χρωστήρα της κοσμικά αρχέτυπα, γήινα πλάσματα, στιγμιότυπα και τοπία, διερευνώντας πίσω από το σημαίνον της υλικής τους υπόστασης, την υπερβατική τους φύση και τον ηθικό τους προορισμό στη νομολογία του σύμπαντος. Με ευαισθησία και ενσυναίσθηση, η Περσεφόνη Παυλή καταδύεται σε πτυχές της ψυχής, καταγράφοντας ανθρώπινους τύπους και καταστάσεις, βλέποντας πάντα πίσω από το παραπέτασμα που ο καθείς ρίχνει για να ασφαλιστεί στον μικρόκοσμό του την ηθική και διανοητική ηθική, πίσω από το σφάλμα τη μετάνοια, πίσω από την πτώση την ανόρθωση, πίσω από τη δαιμονική φύση την αγγελική, κατά το «ουδείς εκών κακός» της Σωκρατικής φιλοσοφίας.
Πάντα προεξάρχων στον καμβά ο άνθρωπος παρών ως παρατηρητής και στην απουσία του, μετωπικός, ακίνητος, ιερατικός σχεδόν, άπτωτος σε ομοιότητα, αλλά και έκπτωτος σε ετερότητα με το θείο, κατά το «κατ΄ εικόνα» των Γραφών, όσο και ον θεολογικό που φέρει τη δυναμική της ένωσής του με τον Δημιουργό, κατά την εκπλήρωση του «καθ’ ομοίωσιν». Μορφές άχρονες στην ουσία τους οι ανθρώπινες, όπως οι αγγελικές, ξεφεύγουν από την αναπόφευκτη εντροπία της φθαρτότητας και εξακοντίζονται με δίαυλο τα ζωγραφικά μέσα, σαν τον έρωτα και την ψυχή, στην αιωνιότητα. Από τη μητέρα Γη βαίνουν στην επουράνια πολιτεία ανεβαίνοντας τη Σκάλα, το πιο αποκαλυπτικό ίσως έργο της έκθεσης, στο οποίο η καλλιτέχνης οργανώνει γεωμετρικά τέσσερις τόνους του μπλε, σε είκοσι τέσσερις πιθανούς συνδυασμούς, όπου σε κάθε σειρά οι τόνοι είναι παραταγμένοι διαφορετικά, για να καταδειχθεί η πυθαγόρεια σχέση χθόνιου και υπερκόσμιου, η αρμονία και η συμμετρία ως ομοιώματα της ψυχής..
