Η Έρρικα Αθανασίου μίλησε στην Ελίζα Λιμοντζόγλου για το βιβλίο της «θαμμένα μυστικά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.
Θέλω να τους βάλω όλους όσους μου έχουν κάνει κακό γύρω γύρω σ’ ένα δωμάτιο. Να τους κλείσω το στόμα και ν’ αρχίσω να μιλάω. Ακόμα καλύτερα, να μη μιλήσω εγώ, αλλά ν’ αφήσω ένα βιβλίο να μιλήσει για μένα. Ένα βιβλίο που θα γράφει για όλα τα κακά που μου ’χουν κάνει. Ίσως –αυτό είναι το καλύτερο, γιατί μπορεί να αρνηθούν να διαβάσουν– να τους υποχρεώσω να τα δουν όλα σε ταινία. Να στήσω απέναντί τους ένα άσπρο πανί, μια οθόνη, και ν’ αρχίσω την προβολή.
Θα ήταν ενδιαφέρουσα ταινία και για θεατές που δεν τους συνδέει τίποτα μαζί μου. Αν μη τι άλλο θα ακολουθούσε τη βασική συνταγή της επιτυχίας «σπέρμα και αίμα». Η ιστορία μου έχει μπόλικα κι από τα δύο, έστω κι αν εγώ, στα εξήντα πέντε μου χρόνια, με δύο παιδιά, δε γνωρίζω ακόμα τι είναι το σεξ.
Πρώτη πρώτη θα βάλω να καθίσει τη μητέρα μου. Τη μητέρα μου, που με παράτησε όταν ήμουν πολύ μικρή. Για την ακρίβεια, παράτησε τον πατέρα μου. Εγώ ήμουν η παράπλευρη απώλεια. Ίσως όμως, αν είχα κάνει κι εγώ το ίδιο, να είχα σώσει τα παιδιά μου. Έπρεπε να εγκαταλείψω τον πατέρα τους.
Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, πάντα κατέστρεφα τις ευκαιρίες που μου δίνονταν. Δεν ξέρω ακόμα αν έφταιγα εγώ γι’ αυτό ή ήμουν θύμα των περιστάσεων. Ίσως, αν μπορέσω να διηγηθώ κάποτε ολόκληρη την ιστορία μου, να μπορέσω να καταλάβω τι έφταιξε. Βέβαια, θα είναι πλέον αργά. Ελάχιστα πριν από το πολύ αργά. Οι ευκαιρίες έφυγαν και δεν άφησαν τίποτα πίσω. Ίσως όμως αυτή να είναι η πραγματική ευκαιρία μου. Να γίνω ηρωίδα. Με την εξιστόρησή μου να καταφέρω να συγκινήσω ανθρώπους που δεν ξέρω. Να εκδικηθώ ανθρώπους που ξέρω. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πω τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Να αλλάξω τόσο ανεπαίσθητα τοποθεσίες και ονόματα, που να μην αφήσω καμία αμφιβολία ως προς αυτό για το οποίο μιλάω κι εκείνους στους οποίους αναφέρομαι.
Είναι όμως τόσο δύσκολο να τα πω. Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Είμαι σίγουρη ότι θα το αφήσω κι αυτό μισοτελειωμένο. Άλλη μια ευκαιρία που θ’ αφήσω να φύγει. Πρέπει να βρω τον άνθρωπο που θα μπορέσει να πει την ιστορία αντί για μένα. Ίσως να τον έχω ήδη βρει. Ίσως γι’ αυτό νιώθω ότι τώρα είναι η ευκαιρία μου. Δεν πρέπει όμως να τη φοβίσω. Πρέπει να θελήσει από μόνη της να τη γράψει. Πρέπει να της κινήσω το ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο, αυτό μπορώ να το κάνω. Ίσως αυτός να ήταν ο σταυρός μου. Μου ήταν πάντα πολύ εύκολο, ακόμα κι όταν δεν το ήθελα, να κινώ το ενδιαφέρον.
